สวัสดีค่ะเราใช้ชื่อว่า UME นะคะ หรือง่ายๆก็คือดอกบ๊วยค่ะ ^^
เราจะไม่ลงรายละเอียดลึกให้คนอื่นรู้ว่าเราเป็นใคร (เผื่อเพื่อนมาเจอ เขิน)
แต่ก็จะบอกรายละเอียดความสัมพันธ์ให้ครบท่วนนะคะ ^^

ป.ล. เราไม่รู้ว่าแชร์กระทู้ได้ไหม เป็นไปได้อย่าแชร์นะคะ เราเขิน... แค่เพื่อนรู้ว่าเราคุยกับนางทุกวันก็โดนแซวจนตัวบิดแล้ว 5555555
ถ้ามีการแชร์เราจะลบกระทู้ทิ้งทันทีค่ะ อีกอย่างเรื่องนี้มีคนเกี่ยวข้องหลายคน
พอมันกระจายถึงพวกเขาเหล่านั้น...ทีนี้ถ้าโฮสนางมาเจอคงจะเล่าให้นางฟัง นางคงขำ หรือไม่ก็โกรธไปเลย (เดานางไม่ออกค่ะ)

เรื่องมีอยู่ว่า...

เราเรียนอยู่ในสถาบันนึง ซึ่งขณะนั้นเรามีคะแนนการสนทนากับคนญี่ปุ่นเลยต้องเข้าคาบนั้น ก็จะมีแบ่งเป็นกลุ่มๆไป คนญี่ปุ่น 1 คนต่อกลุ่ม
ทีนี้ กลุ่มเราก็ได้หนุ่มญี่ปุ่นมาคนนึง แต่ด้วยความที่ภาษายังอ่อนแออยู่ จึงปล่อยให้เพื่อนเป็นคนตอบคำถาม ส่วนเราก็ถามอย่างเดียว (เศร้าใจ)
พอคุยกันจบ หมดชั่วโมงแล้ว เขาก็บอกว่าเวลาที่เหลือให้ถ่ายรูปกับคนญี่ปุ่นนะ กลุ่มเราก็ถ่ายค่ะ แต่เป็นเพื่อนผู้ชายของเรานะคะที่ถ่าย แล้วนางทั้ง 2 ก็แลกไลน์กันเพื่อส่งรูป

พอเพื่อนเราแลกไลน์กับเขาอยู่ เราก็พูดกับเขาเป็นภาษาญี่ปุ่นว่า "ขอโทษนะคะ อยากคุยด้วยจริงๆ แต่ยังไม่เก่งพอจะโต้ตอบได้ทันที"
เขาก็ตอบเรามาเป็นภาษาอังกฤษว่า เราพูดภาษาอังกฤษได้ไหม เราก็บอก แน่นอน ฉันพูดได้ นางก็หันมาแลกไลน์กับเราค่ะ (โดยที่นางข้ามเพื่อนผญ.เราอีกคนไป)
เราก็แลกไลน์กันแบบงงๆ หลังจากนั้นเราก็ฟรีไทม์ค่ะ เลิกเรียน กลับหอ นอนตีพุงอยู่ในห้อง 5555

พอผ่านไปสักพัก ตอน 4 ทุ่มของวันเดียวกัน นางก็ทักมาสวัสดีตอนเย็น พร้อมภาพถ่ายสถานที่ๆหนึ่งที่เรารู้จักดี เพราะไปแทบทุกเสาร์ พร้อมกับถามว่า เรารู้จักที่น่ี่ไหม??
ในใจเราก็คิดว่า... ที่นั่นมันห่างจากมหาลัยเราแค่กระจิ๊ดเดียว มีหรอจะไม่รู้จัก (นั่นคือความคิดภายในใจนะคะ 555)
เราเลยตอบนางว่า รู้จักสิ ฉันไปบ่่อย ฉันชอบที่นั่นนะ...แล้วนางก็วาร์ปค่ะ

เช้ามานางก็ทักเรามาอีก สวัสดีตอนเช้า (บทสนทนาในแต่ละวันจะเป็นอิงค์+ยุ่น เราจะเมาๆกันแต่ก็คุยกันรู้เรื่องอยู่ 5555)
นางถ่ายรูปยาดมชนิดหนึ่งของไทยที่มีชื่อขึ้นต้นว่าโป๊ย*** แล้วถามเราว่ารู้จักไหม... (ในใจเราตอบว่า ... รู้จักสิ ในห้องเรามีเป็นแผงเลย) แต่เราก็ตอบไปว่า อ้อ นี่เหรอ บลาๆๆๆ
พิมพ์คาตะคานะให้นางอ่านด้วยว่าภาษาไทยออกเสียงแบบนี้นะ แล้วนางก็ตอบมาว่าที่บ้านนางไม่มี นางซื้อไปเป็นของฝาก เราก็ไม่รู้จะคุยอะไรต่อ เลยถามว่าแล้วคุณชอบไหม
นางก็ตอบมาว่า ไดซุกิเดส (เราไม่ได้เพิ่มแป้นภาษาญี่ปุ่นไว้ ;___; ) เราก็บอก ดีแล้วๆ และการสนทนาก็จบลง

หลังจากนั้นนางก็ทักมาคุยกับเราทุกวัน วันละนิดละหน่อย พอต่างคนต่างว่างก็จะตอบกลับกันไป ส่วนมากนางจะโผล่มาดึกๆ เพราะนางไม่มีไวไฟ
แล้วทีนี้ มีอยู่วันนึง นางไม่ได้ตอบข้อความเราข้ามวัน เราก็...เอ๊ะ เป็นอะไร อาจจะยุ่งอยู่มั้ง เลยไม่ได้สนใจอะไร
จนนางทักมาบอกว่า ...ขอโทษที่ไม่ได้ตอบนะ พอดีเราไม่มีไวไฟ... เราก็ อ้อ...งั้นเหรอ ไม่เป็นไรๆ ^^
และนางก็ส่งรูปที่นางไปเที่ยวมาให้ดู บอกว่าตอนนี้อยู่นู่นนี่แล้วนะ เราก็อ้อ รูปที่เธอถ่ายมาให้เราดูสวยดีนะ แล้วก็คุยๆๆๆ กันต่อไป

จนวันที่นางต้องกลับญี่ปุ่น นางก็ทักเรามาตอนเรียน เราเลยบอกว่าเรียนอยู่นะ พอเลิกเรียนเราก็ทักนางไปว่า "เราเรียนเสร็จแล้วนะ"
นางก็พิมพ์กลับมาว่า "วันนี้คุณจะไปงานเลี้ยงอำลาไหม"

ตอนนั้นเราก็งง นางกลับเดือนนี้หรอ เพิ่งรู้ (เหมือนนางจะมาแลกเปลี่ยนแค่1 อาทิตย์)
เราก็ก้ำๆกึ่งๆ เอาไงดี อยากไปก็อยากนะ อย่างน้อยก็บอกลานาง อีกใจก็แบบว่า...ไม่รู้จักใครเลยนอกจากนาง (5555 ในเลข 5 มีน้ำตาซ่อนอยู่)
เราเลยบอกนางว่า "if u want, i will go" นางเงียบไปสักพัก แล้วก็ตอบมาว่า ฉันอยากถ่ายรูปกับคุณ Please Come
ดีที่ตอนนั้นเราอยู่หอพอดีเลยไปได้ เราก็บอกนางว่า โอเคเดี๋ยวไปนะ ขอพาเพื่อนไปด้วย (เอาไปเป็นล่าม 5555)

ก็ขึ้นไป คุยๆกันไป นางมีเพื่อนช่วยแปล เราก็มีเพื่อนช่วยแปล พอตักอาหารมานั่งกินกันเพื่อนนางก็บอกให้นางแลกไอจีกับเรา เราก็โอเคๆ นี่ไง
สักพักนางก็ล้วงตุ๊กตาหมาตัวจ้อยออกมาจากกระเป๋าแล้วบอกว่าผมเอามาให้คุณ...

ตอนนั้นแบบ... ตายล่ะ เราไม่มีอะไรจะให้นางเลย ใครจะไม่คิดว่านางกลับวันนี้
พอนางให้เรา นางก็ให้เพื่อนถ่ายรูปเรากับนางพร้อมน้องหมาของนาง
ตอนนั้นเราก็เริ่มโดนแซว แต่ยังไม่คิดอะไร (ความรู้สึกช้าสุดขีด)

พองานเลี้ยงเลิก นางก็กำลังจะกลับหอ เราก็อยากคุยกับนาง ภาาษาญี่ปุ่นเรียนมาก็อยากใช้ให้เป็นประโยชน์ แต่เราก็กล้าๆกลัวๆ + เขินนิดๆ
จนโดนเพื่อนผลักไปหานางความเขินกระจายเลยค่ะ เราเตี้ยกว่านางในระดับนึงเลย (สูงไม่ถึงไหล่) เวลาคุยเราก็จะสะกิดนาง นางก็จะก้มลงมาฟังเรา
คุยนู่นคุยนี่ไปสักพัก โมเมนต์หวานแหววก็หายไปเมื่อโฮสนางเข้ามาร่วมแจมด้วย 55555

ก็มีโดนแซวว่านางมากับแฟนเหรอ นางก็ตอบใช่ ซึ่งตอนแรกเราแปลไม่ออก เราไปบีบเค้นเอาคำตอบจากโฮส โฮสก็บอกมาแบบนั้น แล้วบอกว่ามันเป็นมุกเฉยๆ
เราก็เออออตาม โฮสก็ถาม หรือจริงจัง? เราก็บอก เปล่าๆ เราฟังไม่ออกไง เลยอยากรู้ ระหว่างทางนางก็บอกประมาณว่าไปคีบหมาตัวนี้มาจากตู้ให้เรา...
ตอนนั้นแบบ...คีบได้ไงอ่ะ! ทำไมเราคีบไม่ติด แอบเคือง 555555

คุยไปสักพัก จำไม่ค่อยได้ว่าเรื่องอะไร นางบอกโฮสว่าเราเป็นแค่เฟรน เราเลยหันไปบอกว่า Just friend
การสนทนาก็ดับลงเพียงเท่านั้น... เราเลยแบบ เอ่อ พูดอะไรผิดอะ ก็ผู้ชายเขาบอกว่าแค่เฟรน เราก็เฟรนกลับสิ

พอมาส่งนางถึงโรงแรม โฮสนางกับนางก็บอกมารอข้างในสิ เราบอกว่าไม่ล่ะ ไม่ชอบคนเยอะ รอด้านนอกดีกว่า
และเพราะเหตุนี้นางเลยทำเราของขึ้น ความโกรธพุ่งสุดขีด นางขึ้นรถตู้แล้วเพิ่งไลน์หาเราว่าอยู่บนรถแล้วนะ ....อ่าวหนุ่ม ไหงปล่อยให้เรานั่งตากยุงล่ะ เดินมาบอกก่อนขึ้นรถก็ได้ไหม
ตอนนั้นเราก็อ่านไม่ตอบ นางก็คอลมา เราหงุดหงิดเลยไม่รับ จนกระทั่งกลับห้องเราก็ค่อยตอบนาง

เราก็รัวอิงค์ 10 บรรทัดใส่นาง แกรมม่าและคำศัพท์กระจุยมากค่ะ ณ จุดๆนั้นแค่คำว่า some ยังกลายเปป็นคำว่า sonr wfh (;____; ) ความพิมพ์ผิดนี้
นางก็อ่านๆ เราบอกนางไปว่าเออ เราเข้าใจว่าไม่ใช่ความผิดนาง แต่เราเองก็โมโห เราเลยยังไม่อยากตอบ แล้วมือเราเหมือนเร็วกว่าสมอง เราก็พิมพ์ไปว่า เราชอบนางมากนะ
พร้อมกับร่ายความหงุดหงิดลงไปอีก 10 บรรทัด แต่ก็ไม่ได้โทษนาง เพราะตัวนางเองก็ไม่รู้

แล้วนางก็ตอบเรามา I also like you (^^) ตอนนั้นนี่แบบ...ห๊ะ อะไรนะ เราพิมพ์อะไรลงไป๊ปปปปปปปปปปปปป
เราก็คุยกันต่ออีก 2-3 ประโยคแล้วก็บอก พรุ่งนี้เราจะทักนางไปนะ

(ขอหยุดตรงนี้ก่อนนะคะ เรื่องอีกยาว ;____; รอบหน้าจะเป็นตอนที่นางกลับไปแล้ว)
ขอไปนั่งปั่นโปรเจคก่อนค่ะ ** ตื่นมาปั่นโปรเจคแต่แอบแว่บมาส่องกระทู้แล้วอยากลงบ้าง T^T!!