นี่เป็นกระทู้แรกเลย
เนื่องจากเราเป็นผู้หญิงตรงๆ ออกห้าว เลยไม่ค่อยมีผู้ชายไทยกล้าเข้าใกล้ หรือถ้าจีบก็ไม่เกินเดือนก็ไปแล้ว 555
เราคุยกับผู้ชายญี่ปุ่นทางออนไลน์มาเกือบปีแล้ว (นานที่สุดเท่าที่เคยคุย)
เราอายุ 26 เขาอายุมากกว่าเรา 8 ปี เคยหย่า 1 ครั้ง และไม่ได้คบใครอีกเลยหลังจากนั้น
เขาบอกประสบการณ์ทำให้เขาไม่เชื่อใจผู้หญิงง่ายๆ -_-''
(อันนี้เขาเล่าให้เราฟังตั้งแต่คุยกันแรกๆ เราก็งงๆ นะ มาเล่าทำไม)
ตอนคุยกันแรกๆ แค่อยากคุยฝึกภาษา เราจึงไม่เคยถามเรื่องส่วนตัวเขาเลย มีแต่เขาเล่าเรื่องตัวเอง 555
แต่คนนี้ต่างจากคนที่เคยคุย คือส่งข้อความเล่าเรื่องตัวเองทุกวัน ช่วงพักเบรก ช่วงเลิกงาน และเขียนแบบเรียงความยาวมาก! (เขาทำงานที่อเมริกา เวลาจึงต่างกันมาก)
และไม่เคยถามเรื่องของเรา!!!!!
เขาชอบส่งภาพงานของเขา ภาพตอนไปทำงานนอกสถานที่ เล่านู่นนี่
และบอกทุกครั้งว่าอยากให้เราอยู่ที่นั่นด้วย.... (เรายังเฉยๆนะเพราะตอนนั้นเรามีคนที่แอบชอบอยู่)
จนกระทั่งเราโดนหักอกโดยคนญี่ปุ่น T__T ตอนนั้นเราเจ็บมากแบบถูกหลอกให้รักแล้วโดนทิ้งแบบไม่รู้ตัว (เพิ่งรู้ที่หลังว่าเขาหว่านไปทั่วพอเจอคนที่ใช่แล้วทิ้งทุกคน เราคือหนึ่งในนั้น)
เราเล่าเรื่องของเรา แชร์เรื่องในชีวิตของเรา เขาฟัง สอน และให้คำแนะนำ
ทั้งดราม่าเรื่องงาน เรื่องความรัก เรื่องชีวิต
จากนั้นเราก็คุยกันมาเรื่อยๆ จนกลายเป็นกิจวัตรประจำวัน
และเราเริ่มรู้สึกชอบเขา
ก่อนเจอกัน เราเคยถามว่าเขาคิดยังไงกับเรากันแน่ (อยากรู้)
คำตอบคือ เราคือเพื่อนคนไทยคนแรกของเขา เขารู้สึกดีใจทุกครั้งที่ได้คุยด้วย
โอเค เพื่อนก็เพื่อน -_-'' (เราไม่หวังแรง)
เราเริ่มถามแบบใกล้ชิดมากขึ้นเกี่ยวกับชีวิตประจำวัน ถามความเห็นเช่นเรื่องเสื้อผ้าหน้าผม
เขาบอก อะไรที่เราชอบ เขาก็ชอบด้วย! เขาอยากให้เรามั่นใจในตัวเอง (ความเห็นนี้ต่างจากคนอื่นที่เคยคุยมาก)
จนกระทั่งถึงวันที่เขามาพักร้อนที่กรุงเทพฯ
และเราได้เจอกัน (ซะที)
บุคลิกเขาต่างจากที่คุยมาก ในข้อความดูเป็นคนมุ้งมิ้งติดอีโมชั่นตลอด แต่ตัวจริง แมนนนนมากกกก
เราพาเขาไปเที่ยว ไปทานข้าว เขาเทคแคร์จ่ายเงินทุกอย่าง (คือเราจะแชร์แต่เขาไม่ยอม)
จุดพีคอยู่ที่เราถามความเห็นเขาเรื่องความรัก (เขาผ่านอะไรมาเยอะ 555 เนียนถามเลย)
เขาบอกอยากอยู่เมืองไทย ถ้าเป็นไปได้อยากแต่งงานกับผู้หญิงไทย (แต่ตอนพูดเขาหลบตาเรา เพื่อ!!??)
เขารักเมืองไทยมากและอยากทำงานที่นี่
เขาถามเราบ้างว่าทำไมไม่มีแฟนหรือมีคนเดทบ้างหรือ
เราตอบขำๆว่า เรามีแต่ชอบคนอื่น ไม่มีใครชอบคนแบบเราหรอก เพราะเราไม่ใช่สไตล์ที่ผู้ชายชอบ (นิสัยห้าว พูดจาตรงๆ)
เขาบอกว่าคุณจะต้องเจอคนที่ใช่และความรักที่แท้จริงแน่นอน ผมมั่นใจ
(เราอึ้ง....คือคุณไม่ชอบฉันใช่ไหม T__T)
เราถามต่อว่าแล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าคนนั้นจะชอบเรา
เขาตอบว่า ง่ายมาก คุณก็แค่บอกความรู้สึกไปตรงๆ......
ก่อนแยกย้าย เขาขอเราจับมือเช็คแฮน
เราตัดสินใจบอกไปว่า "ฉันคิดว่าชอบคุณ"
แต่จุดพีคคือ เขาพูดเชิงเล่นกับเราทันที "งั้นกลับไปอเมริกาพร้อมผมมั้ย!!!"
ตอนนั้นเราโมโหมาก ไม่พูดอะไร รีบลงลิฟต์ ไม่ฟังอะไรเขาทั้งนั้น
นี่คือจริงจังนะเว้ยแล้วเอ็งมาพูดเล่นเพื่อ!!
หลังจากเราสงบใจแล้ว เอาวะเขาคงไม่ชอบเรา แต่อย่างน้อยก็เป็นเพื่อนกันก็ได้
เราส่งข้อความไปบอกลา "ฉันชอบคุณแม้ว่าคุณจะไม่ชอบฉัน อยากเป็นเพื่อนกับคุณต่อ ถ้าวันนึงคุณเจอคนที่ใช่ให้บอกฉันด้วยนะ ฉันอยากเห็นคุณมีความสุข"
เขาตอบกลับว่า
"ผมชอบคุณเหมือนกัน แต่ผมต้องการเวลามากขึ้น ตอนนี้ผมยังให้คำตอบไม่ได้....."
ความหวังดับวูบ นี่คือการปฏิเสธแบบสุภาพสไตลคนญี่ปุ่นใช่ไหมคะ (TwT)
ตั้งแต่คุยกัน เขาไม่เคยพูดจาทะลึ่งเชิงจีบชู้สาวกับเราเลย
ส่วนใหญ่เป็นการเล่าชีวิตประจำวัน บ่นโน่นนี้ เรื่องงาน เรื่องป่วย เรื่องทำงานบ้านคนเดียว
บางทีก็เปลี่ยนเรื่องเฉยเวลาเราดราม่าใส่
ตอนเจอกัน เขาก็ไม่เคยล่วงเกินอะไรเราเลย มากสุดที่สัมผัสคือการลูบหัวเพื่อเช็คว่าผมเราเปียกไหม (เราโชว์แมนโบกแท็กซี่ตอนฝนตกให้เขา)
ทุกวันนี้เราก็คุยกันทุกวันเหมือนเดิม
สำหรับเราสามารถรอเขาได้ถ้าเขาชอบเราแน่ๆ (ถึงจะเจอกันปีละครั้ง)
เพียงแต่เรารู้สึกไม่มั่นใจ เพราะบางครั้งเขาทำตัวเหมือนมีใจให้ เช่น ตอนไปเที่ยวกับครอบครัว เขาก็ส่งรูปพ่อแม่เขามาให้ดู
แต่จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่บอกเราว่าคิดยังไงกับเรากันแน่ ทุกครั้งที่เราเปิดประเด็นนี้ เขาจะบอกเสมอว่าเราต้องเจอคนที่ใช่และรักแท้แน่นอน (จนเราเลิกถามแล้ว –‘’-)
เหตุการณ์แบบนี้เราไม่มีหวังที่จะพัฒนาจากความชอบเป็นความรักกับเขาแล้วใช่ไหมคะ
เราจะได้ไม่คาดหวัง และจะได้เปิดใจเริ่มต้นใหม่
ขอบคุณที่สละเวลาเข้ามาอ่านค่ะ ^___^