ขอเล่าโดยย่อนะคะ
เรากับคนญี่ปุ่นรู้จักกันมาได้เกือบจะสองปีแล้วค่ะ

และเรารู้นะคะว่าเขาคิดกับเราไม่ได้มากไปกว่าเพื่อนหรือน้องสาว
ส่วนเราพยายามหยุดแล้ว แต่มันก็ยังหยุดไม่ได้ค่ะ

เขามีเพื่อนผู้หญิงที่สนิทด้วยคนหนึ่ง
ก่อนที่เขาจะมาไทย เราโทรคุยกันแล้วเข่บอกว่าพรุ่งนี้เป็นวันหยุดเขา เขาจะทำความสะอาดห้อง เราเลยบอกว่าขอดูรูปห้องหน่อยสิ
เขาก็ถ่ายรูปส่งมาให้เรา แต่ปรากฏว่าในรูปนั้นทีดอกกุหลาบแห้งๆ 3 ดอก เราเลยถามว่าดอกไม้นี้คืออะไร
เขาบอกว่าเขาจะให้เป็นของขวัญวันเกิดเพื่อนเขา
เราเลยถามว่าเพื่อนคนนี้เป็นคนพิเศษของคุณใช่มั้ย
เขาตอบกลับมาว่าไม่ใช่ เขาซื้อให้เพราะเพื่อนเป็นผู้หญิง
วันต่อมา เราก็แอบอดไม่ได้ โทรหาเขาและถามถึงเพื่อนคนที่ว่า
เขาบอกว่าเขากับผู้หญิงคนนั้นมีความสัมพันก็์แบบซับซ้อน (complicated relationship)แล้วเขาก็ได้แต่บอกว่า เขาคิดกับผู้หญิงคนนั้นแค่เพื่อนจริงๆ อย่าคิดมากนะ เราก็เงียบแอบสะอื้นเล็กน้อย เราบอกกับเขาตรงๆนะ ว่าเรารู้ว่าเขารุ้สึกยังไงกับเขา และเขาก็รู้ใช่มั้ยว่าเรารู้สึกยังไงกับเขา เราบอกไปตรงๆค่ะ ว่าเราอิจฉาผู้หญิงคนนั้น เขาเงียบแล้วก็บอกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นแค่เพื่อนจริงๆ
แล้วเราก็ไม่คุยเรื่องนี้จนเขามาไทย

เราไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเขาแบบไป-กลับค่ะ
ระหว่างที่เที่ยวเราทำตัวเหมือนเป็นแฟนกัน เดินจับมือ บางครั้งเราก็ซบไกล่เขาออกแนวอ้อนๆ
จนมาถึงเขาถามถึงคำว่ามะม่วง แล้วเขาก็บอกว่าจะซื้อมะม่วงไปฝากเพื่อนคนนั้น เพราะเพื่อนคนนั้นชอบ
จากที่เดินจับมือพูดเล่นกัน เราเงียบเลยค่ะ เราเอาแต่ก้มหน้าเดินไปเงียบไป พยายามจะคลายมือที่จับอยู่ออก แต่เขาก็พยายามจับมือไว้ จนเขาถามว่าเป็นอะไร เราก็ตอบไปว่าเป็น นิดหน่อย เขาถามว่าโกรธเหรอ เราก็บอกว่าใช่ เขาก็บอกว่าไม่โกรธนะ อย่าคิดมากสิ เราก็บอกเขาไปว่าสรุปผู้หญิงคนนั้นเป็นแค่เพื่อนจริงๆเหรอ ชอบเขาใช่มั้ย เขาก็บอกไม่ใช่ อย่าคิดมาก เวลาไปเที่ยวก็ต้องซื้อของฝากให้เพื่อนใช่มั้ย เขาก็ซื้อให้คนอื่นนะ เราเลยบอกว่าทีเราละ ไม่เห็นจะถามเราเลย ว่าเราอยากได้อะไรมั้ย (บอกตรงๆเราน้อยใจมาก ของที่เขาให้เราคือของที่ซื้อจากร้าน 100เยน และเราก็ไม่ได้อยากได้เลย) แต่เราบ่นเราก็เอาหัวไปซบไหล่เขาแล้วออกแนวอ้อนๆนะคะ เขาก็ลูบหัวเราว่าอย่าคิดมาก แค่เพื่อนจริงๆ

ตอนนั่งรถกลับ เราก็บอกว่าขอดูรูปที่ถ่ายหน่อย เขาก็เอาให้ดูนะคะ ทีนี้เราก็จะเลื่อนดูรูปหน้า เขาก็ชิงมือถือกลับบอกว่าดูไม่ได้ ไม่ให้ดู เราก็เซ้าซี้เรื่องนี้กับเขาต่อค่ะ เอาหัวซบไหล่แล้วพูดเสียงแบบโกรธๆอ้อนๆ เราก็ถามว่าทำไมไม่ให้ดู เขาก็บอกว่าเป็นเรื่องงานดูไม่ได้ จนเราบอกว่ามีรูปผุ้หญิงคนนั้นใช่มั้ย เขาก็บอกไม่ใช่ ไม่เกี่ยวกับผุ้หญิงคนนั้น เขาก็พยายามเอามือมาลูบหัวเรา แล้วบอกว่านอนดีกว่า เราปัดมือเขา เขาก็จับมือเรามาไว้บนตักเขาแล้วตบมือเราเบาๆ แล้วบอกว่านอนเถอะ ไม่คิดมากนะ เราในใจก้รู้ว่าเซ้าซี้ไปเขาคงไม่ให้ดู ก็เลยเลิก

ทีนี้มาถึง กทม กำลังรอรถเมล์ ก็บอกว่าขอเฟสบุ๊คเขา เขาก็บอกไม่ให้มาอีหรอบเดียวกับตอนขอดูรูปในมือถือ เขาก็พยายามเล่นกับเราลูบหัว ดึงหมวก ยกนิ้วก้อยคืนดี แล้วถามว่าโกรธเหรอ เหนื่อยเหรอ หรือปวดหัว เราก็ตอบงอนๆว่าโกรธ เขาก็บอกไม่คิดมากนะ ไม่เป็นไร

ตอนกินข้าวเย็น เขาถ่ายรูปอาหาร เราเห็นอย่างนั้นก็ทำเสมองไปทางอื่นในใจคือคิดแล้วว่าเขาถ่ายรูปให้ผู้หญิงคนนั้น เราน้อยใจอีกครั้งค่ะ

ด้วยความน้อยใจ+เหนื่อยกลายเป็นว่าเรากินข้าวไม่ลงค่ะทั้งๆที่เราเป็นคนกินเก่งมาก
เขาก็ถามว่าเป็นอะไรโกรธเหรอ แล้วก็ใช่ไม้เดิมง้อเรา

เราก็ไม่อะไรค่ะ ก็ไปตามปกติแล้วก็ขอโทษเขาที่กินไม่หมด เพราะจู่ๆเราก็ไม่อยากอาหารแล้วขอให้เขาช่วยกินส่วนของเรา เขาก็แบ่งของเราไปเกือบครึ่ง

ก่อนกลับเราขอให้เขาอยู่นัางรถเป็นเพื่อนเรา เขาก็มานั่งรอเป็นเพื่อนนะคะ เราก็บอกเขาไปว่าขอโทษนะที่เอาแต่งอนกะเอาแต่ใจ เขาก็บอกว่าไม่เห็นเอาแต่ใจสักหน่อย แต่แอบรำคาญนิดหน่อยที่งอนนะ ก่อนกลับเราก็บอกชอบกับเขานะ เขาก็บอกขอบคุณ

เอาจริงๆพอเจอเขามันทำให้เราเหงาและรู้สึกแย่มากกว่าที่เป็น เพราะมันตอกย้ำเราว่าความสัมพันธ์ระหว่างเรากับเขามันไม่ไปมากกว่านี้แล้วค่ะ
เราไม่อยากเป็นแบบนี้แล้วค่ะ
เรารู้ว่าต้องทำยังไง แต่เราก็ใจไม่แข็งพอ อยากขอคำแนะนำค่ะ