เป็นกระทู้แรกเลยค่ะ ถ้ามีข้อผิดพลาดประการใดต้องอภัยด้วยค่ะ

คบกับคนญี่ปุ่นค่ะ แทนตัวเองว่า "มาสะ" นะคะ
ตอนนี้คืออายุ24 ปีค่ะ แฟน(ยางิซัง)อายุ 44 ปี ต่างกัน 20 ปีพอดี
แฟนถูกส่งมาทำงานทีไทยได้ 2 ปีแล้วค่ะ ส่วนมาสะเพิ่งลาออกจาก
โรงงานญี่ปุ่นมาเรียนต่อด้านภาษา

รายละเอียดบางส่วนขอไม่เล่านะคะ เพื่อไม่ให้เนื้อหายาวเกินไป

เจอกันครั้งแรกรู้สึกว่า ต่างคุ้นหน้า คุ้นตากันมากๆ
แล้วก็ตรงๆเลยคือ ตกใจค่ะ ไม่คิดว่าอายุปูนนีแล้วจะไม่เคยแต่งงาน
คุยกันประมาณเดือนนึงได้ ยางิซังก็ขอคบ พูดตรงๆเลยค่ะว่า
「付き合ってくてる？」ตอนนั้นที่ตอบไป ก็คือ คบไปแบบไม่คิดอะไรเลย
คบแบบไม่รู้อนาคตเลยค่ะ ว่าความสัมพันธ์ครั้งนี้จะจบลงแบบไหน

เรารู้สึกดีกับยางิซังค่ะ เค้าดูแลเราทุกอย่างก็เลยตกลงคบไป
(เช็คจนแน่ใจแล้วค่ะว่า เค้ายังไม่แต่งงานจริงๆ เพราะถ้าซุกภรรยาไว้เราก็บายค่ะ)

วันเวลาผ่านไปจนคบกันมาได้เกือบ 8 เดือนค่ะ เหมือนฟ้าผ่า
เค้าถูกบริษัทแม่ที่ญ๊่ปุ่นตามตัวกลับค่ะ ในระยะเวลานี้บางคนอาจคิดว่า
แค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่สำหรับเราแล้ว เป็นวันเวลาที่ดีมากๆ

(ในระหว่างนี้จะมีคำพูดแบบ 好きな、まあさの事が大好き แบบนี้บ้าง
แต่ก็ไม่บ่อยตามประสาผู้ชายญี่ปุ่นปากแข็ง)


ยอมรับว่าความรู้สึกดีๆ ที่เคยมีมันเป็นความผูกพันธ์ไปสะแล้ว
วันที่เค้าบอกว่า "เดือนมกราคมต้องกลับญี่ปุ่นแล้วนะ" วันนั้นร้องไห้หนักมาก
มากจริงๆ ใจลึกๆคือ เรากลัวจะเสียเค้าไปตลอด (เพราะแบบนี้เลยทำให้ไม่เคยทะเลาะกันเลยสักครั้ง)

จู่ๆ ก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้านเค้าก็พูดขึ้นมาว่า

「愛している」เราเงียบค่ะ
ตอนนั้นคือในใจสับสนมาก ยังรับมือไม่ได้ว่าจะต้องทำยังไงต่อ
จะเลิกไหม จะไปทางไหนดี พอได้ยินคำพูดนี้แล้ว.....

สับสนค่ะ สับสนมากๆ ไม่เข้าใจความรู้สึก ไม่เข้าใจความคิดเค้าเลย
ว่าเค้าคิดอะไรอยู่ถึงได้พูดคำๆนี้ออกมา

แล้วเค้าเห็นเราเงียบ และไม่พูดอะไร เค้าก็พูดต่อ....
「好きですと言おうとしたけど、
愛していると出てきました。
素直な気持ちです。」

ตรงๆเลยค่ะตอนที่ได้ยิน ไม่กล้าแปล ไม่กล้าคิดอะไรต่อ ไม่กล้าให้ความหวังว่าเค้าจะกลับมา
ไม่กล้าหวังจริงๆค่ะว่าเค้าจะไม่ลืมเรา

หนักใจค่ะ แล้วก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี