สวสัสดีค่ะ เพื่อนๆพี่ๆ ชาว I Love japan ทุกคน ขอแทนตัวเองว่า Kana นะคะ ได้ติดตามกระทู้เรื่องความรักมาซักพักแล้ว เพราะตัวเองกำลังประสบ ก็เหมือนกับเหตุการณ์ของหลายๆคนที่เจอค่ะ แต่ก็รู้สึกอึดอัดอ่าเนอะ อาจจะยาวววววววว ไปหน่อยนะคะ
เราได้รุ้จักผู้ชายญี่ปุ่นคนนึง ผ่านเว็บไซท์นึง เราไปลงหาเพื่อนญี่ปุ่นเพื่อจะฝึกภาษาญี่ปุ่น แต่มีวันนึง ผู้ชายคนนี้ทักไลน์มา คือเราลงไอดีไลน์ไว้ด้วย ช่วงแรกๆก็คุยกันปกติ คุยกันแบบเพื่อนกันเลยจริงๆยังไม่ได้รู้สึกอะไร เค้ามาทำงานที่ไทยได้ประมาณปีกว่าๆ แล้วก็กำลังเรียนภาษาไทยอยู่ด้วย ก็เหมือนแลกเปลี่ยนความรู้กัน จนวันนึง เค้าได้นัดเราทานข้าว ซึ่งคุยมาเกือบสองเดือนค่ะ เค้าอยากนัดเจอ ซึ่งก็เบี้ยวนัดเค้าไปสองสามรอบ จนเราเริ่มรู้สึกผิด จนมาถึงวันที่เราสะดวก จึงนัดเค้าไปว่า โอเค เจอกันไหม ซึ่งเค้าก็โอเค เค้าบอกเราว่าจะพาเพื่อนผู้ชาย และผู้หญิงไปด้วย รวมเป็น 6 คน....ซึ่งก็ได้เจอกัน แต่วันที่ไปเจอก็จะมีหญิง 3 ชาย 3 รวมเป็น 6 แต่ผู้หญิงที่มาเจอเนื่ย เราก็นึกว่าเป็นเพื่อนคนไทยเค้า พอคุยไป คุยมา อ๋อออออออออออออ รุ้จักกันผ่านเว็บเหมือนกัน มาเจอครั้งแรกเหมือนกัน ตอนนั้นในใจก็ งงๆ นะ เอออออ แปลก ๆ แต่ก็ไม่คิดอะไร ถือว่าเป้นการรู้จักเพือนใหม่กัน ก็จบ แยกย้ายกลับบ้าน พอหลังจากวันนั้นเราก็เริ่มรู้สึกชอบเค้าขึ้นมาบ้าง เค้าก็ยังคงติดต่อเรามาเรื่อยๆ จนกระทั่ง นัดเราไปดูหนัง แต่ก็ยังมีเพื่อนเค้าไปด้วยคนนึง ก็จบ แยกย้าย เราก็ยิ่งคิด คิดถึงเค้ามากขึ้น เราก็คุยกันมากขึ้น เค้าไปไหน กินข้าวก็ถ่ายรูปแลกกันดู
จนวันนึง เรานัดกันเรียนภาษากัน เค้าก็จะสอนภาษาญี่ปุ่นให้ เราก็จะสอนภาษาไทยให้ ก็มากันตามนัด คือเราตกลงกันว่าจะเรียนทุกวันศุกร์ ประมาณ สองทุ่ม ก็เป็นแบบนี้ประมาณ 2-3 อาทิตย์ จนมีอยู่อาทิตย์นึง เรียนเสร็จด้วยความที่เราหิว ไม่รู้จะกินอะไร เค้าเลยชวนไปแถวหอเค้า กินก๋วยเตี๊ยว เค้าบอกอร่อย คือเราไปเรียนแถวๆที่พักเค้าอยู่ด้วยค่ะ นั่นแหละ ปรากฎว่าเดินไปถึงร้าน ร้านปิดแล้ว ก็เดินกลับกัน จะถึงหน้าซอยละ เค้าก็ถามเราว่า หิวไหมล่ะ งั้นขึ้นไปห้องเค้าก่อนไหม มีอาหารสำเร็จรูปอยู่ ในใจนี่ก็ เอ้ยยยย เอออ จะดีหรอว่ะ แต่สรุปก็ขึ้นไปกินข้าว 555 โอเค กินข้าวเสร็จก็นั่งดู youtubeกัน จนเค้าเริ่มมืออยุ่ไม่สุข แล้วก็กอดเรา เราเลย ตั๊ยยยยยย แล่วววววว 5555 ซักพักเค้าก็เริ่มรุกหนักขึ้น แต่เราก็นิ่ง นิ่งมากพยายามจะปฏิเสธนะ ก็แอบหวั่นไหวเหมือนกันแหละ แต่อีกใจก็คิด เฮ้ยยย อย่างเพิ่งดีกว่าเค้าก็ถามทำไม เค้ารุ้สึกดีกับเรานะ เค้าชอบเรา เราก็เลยบอกว่าเรายังไม่พร้อม รื้อรั้งกันอยู่นาน จนในที่สุดเค้าคงแอบมีน้ำโห 5555 เลยบอกเรา ป้ะ กลับบ้าน เดี๋ยวไปส่ง เราก็เออ งงๆ อีกแหละ แล้วเค้าก็เดินมาส่งขึ้นแท๊กซี่ ยื่นค่ารถให้ แต่เราไม่เอา ณ ตอนนั้น เราคิดว่า การที่เราปฏิเสธเค้าไป มันจะทำให้เราจบกันแค่นี้ เราเลยส่งไลน์ไปหาเค้าว่า ขอโทษนะ ที่ยังไม่พร้อม ประมาณนี้แหละค่ะ เค้าก็ตอบว่า โอเค ไม่เป็นไร เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ แต่กลับเป็นว่าก็ยังติดต่อกันเรื่อยๆ ยังเหมือนเดิม นัดกันเรียน กินข้าว แล้วเริ่มไปห้องเค้าบ่อยมากขึ้น เอาง่ายๆ เปลี่ยนที่เรียนไปเรียนห้องเค้า แล้วก็ไม่มีเรื่องแบบนั้นอีกเลย กลับกลายเป็นเราด้วยซ้ำที่แกล้งไปอ่อย แต่เค้าก็นิ่ง 55555555 โกรธละมั้ง จนวันนึงแหละค่ะ ในที่สุด เราก็มีความลึกซึ้งที่มากกว่านั้น แต่ก็รุ้จักกัน ตอนนั้น 5 เดือน อาจจะเร็วไปก็ได้ สำหรับบางคน รึเปล่านะ..... แต่ก็คบกันแบบนี้ เราก็สอนภาษาไทยเค้าแบบนี้ ก็พยายามหากิจกรรมทำร่วมกันตลอด กินข้าว ออกกำลังกาย จนตอนนี้ อีกไม่กี่เดือนจะครบปี
แต่ก็มีปัญหาอยุ่บ้างที่เรารู้สึกอึดอัดมาก มากๆ เราคบกันแต่ เราไม่มีเบอร์โทรศัพท์กันเลย ไม่มีFB กันเลย เรารู้ว่าเค้าเล่น เค้าก็รู้ว่าเราก็เล่น แต่เค้าไม่เคยขอนะ แต่เราขอค่ะ ขอแอดเพื่อนในเฟชบุคได้ไหม เค้าก็เงียบ เงียบ เปลี่ยนเรื่อง เพราะเรื่องนี้แหละ ทำให้เราถอดใจจะเลิกสนใจเค้า เลิกคุยกับเค้า เราก็รุ้สึกเสียใจค่ะ แต่เราก็คิดอีกแหละ สงสัยเพราะเรื่องความเป็นส่วนตัวมั้ง ก็พยายามจะเข้าใจ พยายาม เป็นแบบนี้อยุ่ สองสามรอบ เราเลย พอ พอล่ะ จะไม่ถามล่ะ เราเบื่อ แต่เราก็แอบไปส่องเฟชบุคเค้า อ้ะ เห็นมีรูปเราตอนไปดูหนังด้วยกันด้วย แต่เค้าก็เขียนประมาณว่า เชิญเพื่อนไปดูหนังกัน เราก็จุกๆอ่าเนอะ 5555 ซึ่งเราก็ดูเฟชเค้าได้แค่นั้นที่เห้นรุปเราลง บางทีแอบดูโทรศัพท์เค้าบ้าง โหหหหห เจอของดีพรึบ แอบน้อยใจเหมือนกัน เพื่อนผญ.เค้าในไลน์เยอะมากนัดกันกินข้าวก็มี อ่านไปน้ำตาร่วงไป แต่เราก็อดทน จนวันนึงจะแอบดูอีก อ้าว ดันใส่รหัสละ เหอๆ เลยไม่ได้ดูอีกเลย แต่เค้าก็ยังทำอะไรกับเราเหมือนเดิมทุกอย่าง บางที รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าไปไหม เราพยายามจะเฟดตัวเองออกมาจากเค้า บางทีเราเงียบไปเลยทั้งอาทิตย์ เค้าก็เป็นฝ่ายทักมา วันนี้เจอกันที่เดิมนะ อะไรงี้ ก็ใจอ่อนทุกที จนวาเลนไทน์ที่ผ่านมา ตั้งใจจะเอาช้อคโกแลตไปให้เค้า แต่เค้ารู้ว่าเราอยู่ไกล คือเราอยู่ชานเมืองมากๆ แถวๆรังสิตเลย แต่เค้าอยุ่แถวเอกมัย เค้ารุ้ว่าเราเหนื่อย เค้าเลยบอกให้เราพักเถอะ ค่อยมาฉลองวาเลนไทน์ทีเดียววันศุกร์นะ เราก็มีงอล แต่ในใจ เออออ เหนื่อยจิงๆ แค่คิดก็เหนื่อย จนเจอกัน เราเอาช้อคโกแลตให้พร้อมข้อความใส่กระดาษไปว่า >>เราเป้นอะไรกันหรอ<< ภาษาญี่ปุ่นด้วย เราหวังว่าจะได้คำตอบ แต่ก็เงียบ เงียบ ไม่มีข้อความตอบกลับใดๆ เราก็ยิ่งเสียความรู้สึกเข้าไปอีก จน White day เราก็ไม่ได้เจอเค้าหรอก ก็เหมือนเดิม เราเหนื่อย เราเลิกงานไกล กว่าจะไปกลับบ้าน ไม่รู้ว่าเค้าจะเอาไปให้ใครบ้าง เราก็แอบหวังนะคะ ว่าเค้าจะสารภาพอะไรออกมาบ้างกับเรา เราเครียดมาก อึดอัด แต่ตลอดเวลาที่เค้าอยู่กับเรา เรามีความสุขมาก เค้าก็บอกว่า เค้าก็มีความสุขเหมือนกันนะ เราบอกคิดถึงเค้าเสมอ เค้าก็จะบอกว่าเหมือนกันนะ ก็เป้นแบบนี้มาเรื่อยๆค่ะ
แต่เราก็รู้นะ ว่าเค้าก็มีคุยกับผู้หญิงคนอื่น เพราะบางทีไลน์เด้งมาพอดีตอนโทรศัพท์เค้าอยู่กับเรา เค้าหวงโทรศัพท์มากๆ ถือเล่นบางทียังหวง แต่ก็ขำๆกัน แต่ในใจ น้ำตาตรูไหลตลอดเลย แต่ก่อนหน้านี้เค้าชวนเราไปญี่ปุ่น กลับบ้านกับเค้าด้วยนะคะ ตอนแรกเราบอกเราไม่พร้อม เค้าก็โอเค พอเราแพลน สามารถหยุดตรงกันกับเค้าได้ เราบอกเค้าไป แต่เค้าดันบอกว่า ไว้ปีหน้าค่อยไปนะ เค้ามีแพลนแล้ว อยู่โตเกียวแค่สามวัน เค้าก็จะกลับบ้านที่ต่างจังหวัด เค้ากลัวจะเทคแคร์เราไม่ได้ดี จนเรายอม เออ ไม่ไปก็ได้ ก็แอบคิดว่า จะคบชั้นถึงปีหน้าเลยใช่ป้ะ แต่ในใจก็คิดอีก อ้าว พาใครไปป่าววววนะ เห้อ
ขอบคุณทุกๆคนที่อ่านกันนะคะ อาจจะซับซ้อน งงไปหน่อย และยาววววมากๆด้วย แต่มันเป็นความรู้สึกที่เราเป็นอยู่ตอนนี้ค่ะ เราควรจะทำยังไงดีคะ เพื่อจะให้พ้นจากความรุ้สึกนี้ ขอคำแนะนำ ปรึกษาด้วยนะคะ >
.