สวัสดีค่า เวลาท่านผู้อ่านมาเที่ยวญี่ปุ่นตามย่านเก่าแก่ทั้งหลาย ไม่ว่าจะเป็นเกียวโต คามาคุระ หรืออาซากุสะ ทุกคนคงจะเคยเห็นรถคนลากสีดำๆ มีหนุ่มแข็งแรงบึกบึนมายืนเรียกให้ใช้บริการรถของตนกันใช่ไหมคะ บล็อกนี้ดิฉันจะมาเขียนรีวิวประสบการณ์ครั้งแรกที่ได้นั่งรถคนลากที่อาซากุสะ ให้เสมือนท่านผู้อ่านได้มานั่งเองกับก้นเลยค่ะ!

บริเวณด้านหน้าสถานีอาซากุสะ ยาวไปจนถึงKaminarimon หรือที่ทุกคนต้องไปถ่ายรูปกับโคมแดงๆใหญ่ๆหน้าวัดเซนโซจิ จะมีรถลากจอดอยู่เพียบ! ทุกคนอาจจะคิดว่าทั้งหมดนั่นเป็นบริษัทเดียวกันใช่ไหมคะ…ผิดค่ะ! จริงๆแล้วมีอยู่มากกว่า 12 บริษัทขึ้นไปเลยทีเดียว ซึ่งดิฉันไม่สามารถบอกได้ว่าของบริษัทไหนดีสุดนะคะ เพราะต่างก็มีบริการที่ดี ราคาค่าคอร์สที่แตกต่างกันไป แต่วันนี้จะมาเล่าของบริษัท EBISUYA ค่ะ

*หมายเหตุ : ดิฉันไม่ได้ค่าตอบแทนจาก EBISUYA ในการเขียนบล็อกครั้งนี้นะคะ แต่ที่ต้องระบุชื่อบริษัท เพื่อให้ทุกคนเข้าใจตรงกันว่าราคาคอร์สต่อไปนี้ เป็นราคาของบริษัทนี้เท่านั้นนะจ้ะ

ทั้งๆที่ดิฉันก็อยู่ญี่ปุ่นมาหลายปี แต่กลับไม่เคยนั่งรถคนลากเลยค่ะ แต่พอเพื่อนสาวสุดสวย ที่เพิ่งเคยมาญี่ปุ่นเป็นครั้งแรกมาเยี่ยมช่วงโกเด้นวีคที่ผ่านมา เพื่อนบอกอยากสัมผัสความเป็นญี่ปุ๊นญี่ปุ่นให้มากที่สุด ดิฉันเลยพามาย่านอาซากุสะค่ะ พอขึ้นจากใต้ดินมาปุ๊บ ก็โดนหนุ่มหล่อเรียกให้ขึ้นรถลากเลย ด้วยความที่เป็นคนใจง่าย เลยยืนมองราคา และสถานที่ที่เขาจะพาเราไป ขอแนะนำตามตารางและรูปด้านล่างเลยนะคะ

โดยคอร์ส 30 นาที คนจะนิยมมากที่สุด และคอร์ส 1 ชั่วโมงเป็นคอร์สที่ทางบริษัทแนะนำว่า "เยี่ยม!"

ส่วนจะไปที่ไหนบ้างนั้น ดูตามภาพเลยค่ะ เส้นประสีฟ้าจะเป็นทางที่รถลากจะพาเราไปปปป ฮิ้ววว

ใครดูรูปไม่ชัด หรือต้องการรายละเอียดเพิ่มเติม เชิญกดในลิ้งค์นี้ค่ะ >> http://ebisuya.com/en/

สรุปว่า...พวกเราก็ตัดสินใจนั่ง 30 นาที 2 คน รวม 9,000 เยน ที่เขาบอกว่าส่วนมากคนนั่งคอร์สนี้กัน เอาน่ะ! คนละ 4,500 เยน (ค่อนข้างแพงสำหรับดิฉัน) แต่ไหนๆก็มาแล้ว ถือเป็นประสบการณ์แหละ! เพื่อนดิฉันไม่รู้ญี่ปุ่น เลยบอกคุณพี่ผู้ชายไปว่า ขอคนแนะนำเป็นภาษาอังกฤษได้ พี่เขาเลยจัดมาให้ค่ะ!

เฮลโหลวววว นี่พี่คาซุกิค่ะ แต่ดิฉันกับเพื่อนเรียก "พี่สุชาติ" ภาษาอังกฤษพี่เขาก็สื่อสารได้นะ แต่เนื่องจากดิฉันโง่ภาษาอังกฤษมาก เลยบอกให้เค้าแนะนำเป็นอังกฤษให้เพื่อน และญี่ปุ่นให้ดิฉัน (สงสารพี่เขาจังเลยค่ะ) แต่ไปๆมาๆบางทีดิฉันก็ฟังญี่ปุ่นเสร็จก็แปลให้เพื่อนเป็นไทยบ้าง

พี่สุชาติ : แวร์ อาร์ ยู ฟอร์ม?

ดิฉันและเพื่อน : ไทยแลนด์!!

พี่สุชาติ : โอ้ ไทยแลนด์ "สวัสดีกั๊บบบบ ขอบคุณกั๊บบบบ" ผมเพิ่งไปไทยมาเอง กินต้มยำกุ้งด้วยนะ สาวไทยสวยๆ ผมจะเรียกพวกคุณว่า "โอโจ้ซัง (คุณหนู)นะ"

พี่เขาน่ารักมากๆค่ะ เฟรนลี่สุดๆ ชวนคุยได้ทุกเรื่อง ทั้งภาษาญี่ปุ่นและอังกฤษ ยิ้มตลอดเลยด้วย

บางคนอาจจะนั่งรถลากแบบนี้แล้วกลัวรถยนต์จะชนเอา ขอบอกเลยว่า "ไม่ต้องกลัววว" ลากชิดซ้ายตลอดค่ะ แถมรถแถวอาซากุสะก็ไม่เยอะอยู่แล้วด้วย ดูจากภาพสิคะ ถนนโล่งจนอยากลงไปนอนกลิ้ง ส่วนวิวรอบข้างก็ดีมากค่ะ เวลาเข้าซอยเล็กๆอาจจะมีคนเยอะบ้างจนกลัวจะไปชนคน แต่คนก็หลบให้นะ เพราะเหมือนเขารู้อยู่แล้วว่ามักจะมีรถลากมาวิ่งเส้นนี้ ระหว่างนั่งมักจะมีคนเล็งกล้องมาทางพวกเราค่ะ โดยเฉพาะต่างชาติ อยากนั่งก็ขึ้นมาเลยค่ะ คัมมอน!

​ดิฉัน : พี่คะ ถามอะไรหน่อย ตอบมาตรงๆนะ… "พวกหนูตัวหนักไหม"

พี่สุชาติ : โน้ โน้ สบายมากครับ เบาจนไม่รู้สึกเลยครับ

ดิฉัน : ก็เว่อร์ไป นี่ 2 คนรวมกัน 85 กิโลกว่าๆเลยนะคะ

พี่สุชาติ : นั่นถือว่า "เบา" แล้วครับ ผมเคยลากคนหนักกว่านี้อีก

ดิฉัน : เคยลากหนักสุดกี่กิโลคะ

พี่สุชาติ : คุณซูโม่ 2 คน รวม 250 กิโล ครับ…

ดิฉัน : ห้ะ!! (เพื่อนดิฉันงง เลยต้องแปลเป็นไทยให้จะได้ร่วมกันตกใจ)

พี่สุชาติ : แล้วก็นะ คุณซูโม่ตัวใหญ่ๆใช่ไหมล่ะ คนนึงก็นั่งเกือบเต็มที่นั่งละ อีกคนเลยนั่งแค่ครึ่งก้น…

ดิฉัน : ทำไมไม่นั่งคนละคันเนี้ย สงสารคนลากจัง

ระหว่างคุย พี่สุชาติก็พาเรามาตามสถานที่ต่างๆ และเล่าประวัติให้ฟังเล็กน้อย ทุกครั้งที่เขาจะถ่ายรูปให้เรา เขาจะต้องวางรถลากลง และเปิดที่บังแดดให้ เขาก็จะพูดประมาณว่า "จะวางแล้วนะครับบบ ช่วยเอนพิงพนักหน่อยครับ" คงกลัวพวกเราหน้าคว่ำลงมาสินะ 55 แล้วรูปที่พี่แกถ่ายไม่ใช่เล่นๆนะคะ ถือว่ามีมุมที่ดี น่าจะผ่านการเทรนมาแล้ว

ทุกคนอย่าเพิ่งเบื่อหน้าดิฉันกับเพื่อนค่ะ ทั้ง 3 ภาพด้านบน คือจุดที่ในคอร์ส 30 นาทีจะมีบริการถ่ายรูปให้ฟรี ยื่นกล้องโปร กล้องมือถือให้พี่เขาถ่ายรูปให้ได้ แต่เขาไม่มีบริการใช้กล้องเขาแล้วอัดใส่กรอบขายนะเพราะงั้นไม่ต้องกลัวโดนขายรูปเลยค่ะ ส่วนสถานที่อื่นๆถ้าผ่านก็ถ่ายรูปกันเอง แต่ห้ามใช้ไม้เซลฟี่นะคะ ดิฉันเผลอใช้ พี่เขาเลยเตือนค่ะ ตอนเตือนก็น่ารักมากๆ บอกว่า "ขอโทษครับ แต่ห้ามใช้ไม้เซลฟี่นะ ต้องขอโทษคุณหนูจริงๆ" (กรี้ดดด ปากหวานอะไรเบอร์นี้ หนูยอมแล้วค่ะ หนูจะเชื่อฟังพี่) 

พอหมดคอร์สแล้วเราก็จะวนกลับมาหน้า Kaminarimon เช่นเดิม แต่ต้องรอข้ามถนน เลยคุยกันต่อ

ดิฉัน : พี่ช่วยแนะนำร้านอาหารอร่อยๆ ถูกๆแถวนี้ให้หน่อยได้ไหมคะ

พี่สุชาติ : ได้เลยครับ ปกติผมจะไปร้านกิวคัตสึ (เนื้อวัวชุบแป้งทอด) แถวมุมโน้นครับ ตรงข้าม Kaminarimon น่ะ เวรี่กู๊ด ดีลิเชียสสุดๆครับ

แต่สุดท้ายดิฉันกับเพื่อนก็ไม่ได้ไปทานนะคะ ไว้คราวหน้าไปจะมารีวิวให้อ่านกันอีก พอถึงที่จอดรถลาก พวกเราก็ลงมาจ่ายเงินค่ะ พี่เขาก็จะให้ของที่ระลึกด้วย นั่นก็คือ! สติกเกอร์รถคนลากสุดน่ารัก 1 ลาย ,โปสการ์ดสีไม้ย่านอาซะกุสะทั้ง 4 แบบ ,บัตรลดราคาที่ใช้ได้ภายใน 3 ปีนับจากวันนี้เป็นต้นไป และแบบสอบถามให้ประเมินคอร์สในครั้งนี้ โดยเขียนเสร็จก็หย่อนตู้ไปรษณีย์ส่งไปบริษัทค่ะ (ดิฉันเขียนคอมเม้นท์ไปว่า พี่คาซุกิน่ารักมาก เฟรนลี่สุดๆ)

สิ่งที่ประทับใจจากการนั่งชมย่านอาซากุสะด้วยรถคนลากในครั้งนี้ คือ การบริการของพี่สุชาติค่ะ ทั้งสุภาพ อ่อนน้อม ปากหวาน ถึงแม้จะเหนื่อย ร้อน หนักยังไง พี่แกก็ยิ้มตลอดจริงๆค่ะ นอกจากจะแนะนำประวัติย่านอาซากุสะให้แล้ว ยังแนะนำร้านอาหารได้อีกแหน่ะ! ดิฉันต้องปรบมือดังๆให้กับการบริการด้วยใจแบบนี้ค่ะ!! 

ขอบคุณข้อมูลและรูปภาพบางส่วนจาก http://ebisuya.com/en/ 

ส่วนรูปภาพที่มีหน้าดิฉันและเพื่อน ถ้าจะนำไปใช้กรุณาให้เครดิต gorailovejapanese ถือว่าให้เกียรติหน้าดิฉันและเพื่อนด้วยค่ะ!

สนใจทัวร์ญี่ปุ่นแบบส่วนตัว คลิ๊กที่นี่ htttp://www.ilovejapantours.com/th